::ค้นหาตัวเอง::

สับสน ว้าวุ่น ไม่รู้เป็นอะไร ทำไมนะฉันถึงไม่รู้ว่าตัวเองเป็นคนยังไง ชอบอะไร ยังค้นหาตัวเองไม่เจอ บางทีรู้สึกว่า นี่แหละตัวฉัน ใช่เลย แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่ใช่ มันเป็นอย่างนี้มาหลายครั้งหลายครา


ฉันเป็นคนที่ทำอะไรไม่เคยถึงร้อย ทำถึงเก้าสิบเก้า ก็ล่วงมาอยู่ที่สูง วิ่งจนจะถึงเส้นชัยแล้ว แต่ก็เป็นลมไปซะก่อน มันไม่ถึงซะทีไอ้จุดหมายที่วางไว้เนี่ย ฉันเกลียดความอ่อนแอในตัวฉันจริงๆ


ภายนอกฉันอาจจะดูเป็นคนที่มีความเชื่อมั่น เป็นคนๆ หนึ่งที่ห้าวๆ ลุยๆ แต่นั่นก็เป็นเพียงด้านเดียวที่ทุกคนเห็น มีเพียงไม่กี่คนหรอกที่เห็นฉันในอีกด้าน ด้านที่ฉันพยายามปกปิดมันมาโดยตลอด

ฉันอยากปรับปรุง อยากแก้ไขความอ่อนแอที่ฉันมี ถึงแม้เท้าฉันเหมือนจะก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง แต่ใจของฉันกลับเต้นอ่อนลงๆ ทุกๆ วัน ซักวันนึง มันคงจะหยุดเต้นไปในที่สุด ถ้ายังอ่อนแออยู่อย่างนี้


ฉันกำลังจะลาออกจากมหาลัยเพื่อไปเรียนที่มหาลัยแห่งใหม่ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมถึงอยากออกจากสถาบันแห่งนี้ซะเหลือเกิน ไม่ใช่มันไม่ดีนะแต่มันเป็นความรู้สึกที่ฉันก็ไม่สามารถอธิบายออกมาได้เช่นกัน


ฉันยังไม่รู้เลยว่าสถาบันแห่งใหม่ที่จะไปเข้าเนี่ยมันจะทำให้ฉันรู้สึกดีหรือแย่ไปกว่านี้ ถึงแม้จะผ่านมาเพียง 4 เดือน แต่เป็น 4 เดือนที่มีค่า ได้พบเจอผู้คนมากหน้าหลายตา ความผูกพันก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้จะเพิ่มขึ้นทีละนิดๆ แต่เป็นความผูกพันที่มั่นคง


วันนี้ฉันเพิ่งบอกเพื่อนที่ฉันรู้สึกดีมากที่สุดในสถาบันแห่งนี้ว่าฉันจะลาออก ฉันไม่กล้าบอกเค้า ฉันไม่อยากให้เค้าเสียใจ จะว่าไปแล้ว ฉันและเค้าก็ไม่ได้สนิทกันอะไรนักหนาในช่วงหลังๆ แต่อย่างที่บอกไว้ มันเป็นความผูกพันที่มั่นคง เราสองคนมีอะไรหลายๆ อย่างเหมือนๆ กัน ฉันไว้ใจและเคารพเพื่อนคนนี้มาก ถึงแม้จะเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานก็ตาม