::บทบันทึกหน้าสุดท้าย::

วันเวลาหมุนผ่าน 365 วันที่ดูเหมือนเนิ่นนานกลับเดินทางเร็วดั่งลมพายุ อาจจะเพราะฉันประมาทเกินไปในการเดินทางรอบปีนี้

ย้อนกลับไปเมื่อต้นปี หลังเสียงตะโกนก้องร้องดีใจต้อนรับปี 2553 จบลง น้ำตาของฉันไหลพรากและไม่สามารถนอนได้เลยตลอดคืนนั้น มันไหลออกมาจากความกดดันที่มีต่อตัวเองในเรื่องอนาคต เหมือนสัญญาณเตือนภัยอะไรบางอย่างที่ฉันเองก็ไม่ได้ให้ความสนใจ


ปลายเดือนเมษายน ฉันได้งานทำ ได้เรียนรู้อะไรใหม่ๆ หลากหลายอย่าง ตื่นเช้าขึ้น มีสังคมมากขึ้น มีความอดทนอดกลั้นมากขึ้น รู้จักใช้เวลาให้คุ้มค่ามากขึ้น และที่สำัคัญฉันรู้ว่างานประเภทนั่งโต๊ะ มีเพื่อนเป็นคอมพิวเตอร์และกระดาษไม่ใช้งานสำหรับฉันเลย


ต้นเดือนพฤษภาคม เพื่อนร่วมเดินทางคนสำคัญของฉันเดินทางไปศึกษาต่อต่างประเทศ นี่เป็นอีกหนึ่งการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ ที่สำคัญที่เกิดขึ้น ซึ่งอาจเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันไม่พิสมัยการใช้ชีวิตในปีนี้ กลางเดือนพฤษภาคม ได้ไปเที่ยวกับญาติพี่น้องครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผ่านมา ส่วนตัวฉันประทับใจมาก เป็นการเดินทางที่ดีเลยทีเดียว


ปลายเดือนพฤษภาคม ไปเกาะล้านกับเพื่อนสนิท สนุกแต่ไม่สุด อย่างไรก็ตาม การไปครั้งนี้ก็ทำให้ฉันรู้สึกว่า การที่คนเรามัวหมกมุ่นกับความสมบูรณ์แบบตลอดเวลา อาจจะทำให้เราพลาดอะไรดีๆ ที่มาจากความไม่สมบูรณ์แบบไปได้เช่นกัน อย่ามัวแต่ทำตามแผนที่วางไว้ ปล่อยๆ มันไปบ้างอาจจะสนุกกับชีวิตมากขึ้น เพราะคนเราไม่สามารถกะระยะการก้าวย่างในแต่ละครั้งให้เท่ากันได้เสมอไป


ช่วงกลางปี ดูเหมือนเป็นช่วงเวลาที่กำลังเสียศูนย์สุดๆ ในปีนี้ ฉันไม่สามารถจำจดเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นได้เลยแม้แต่นิดเดียว ไม่มีบทบันทึกอื่นใดนอกจาก 2 ไดอารี่ที่ถูกบันทึกไว้ในที่แห่งนี้ ฉันว่าอีกหนึ่งสิ่งที่ทำให้ปีนี้ไม่น่าพิสมัยเลย คือการไม่จดบันทึกเรื่องราวระหว่างของฉันเอง :(


เดือนพฤศจิกายน ฉันได้คำตอบให้กับตัวเองว่าฉันขอเลือกที่จะเดินทางกลับคืนรัง ใช่, ดอกไม้สองข้างทางที่นั่นสวยงามเมื่อแรกเห็น แต่เมื่ออยู่ไปฉันกลับเห็นแต่ความเหี่ยวเฉา กลีบดอกร่วงหล่น แม้ฉันจะหมั่นรดน้ำ พรวนดิน ดูแลเอาใจใส่ ทว่ามันก็ไม่สามารถกลับมาสวยงามเหมือนแรกเห็น เป็นไปได้ว่าคนอื่นอาจจะดูแลมันได้ดีกว่าฉัน


เดือนธันวาคม กลางเดือนฉันเก็บของและิมิตรภาพที่ดีที่เกิดขึ้นกลับคืนรังอย่างที่ตัดสินใจไว้ ไม่คิดว่าจะรู้สึกโหวงเหวงใจได้ขนานนั้น แต่มันก็เกิดขึ้น อาจจะเพราะสิ่งที่ได้รับมันมากกว่าสิ่งที่ฉันได้ให้ก็เป็นได้ ซึ่งสิ่งนี้นี่แหละที่ฉันรู้สึกถึงความเสียใจ แต่ก็เอาเถอะ เพราะสุดท้ายแล้ว ฉันได้กลับมาทำหลายๆ สิ่งที่ไม่มีโอกาสได้ทำตลอดปีที่ผ่านมา มีเวลาได้คิดและไตร่ตรอง ได้ตั้งคำถามและค้นหาคำตอบ


2553 เดินทางน้อยมาก แต่ได้ถ่ายรูปมากขึ้น จดบันทึกน้อยมาก แต่เพ้อฝันมากขึ้น มีเวลาน้อยมาก แต่เข้าสังคมมากขึ้น คิดมากและเครียดมาก แต่กลับรู้สึกว่าตัวเองยิ้มมากขึ้น เรียนรู้และเข้าใจชีวิตมากขึ้น แต่เหมือนความเป็นตัวเองโดนกลืนไปมากขึ้น หาเงินได้มาก แต่ก็ใช้เงินมากขึ้นเช่นกัน


2554 หวังว่าเรื่องราวที่กำลังจะเกิดขึ้นจะไม่แย่ไปกว่าปีนี้ จะพยายามปรับปรุงตัวเองในหลายๆ เรื่อง หรืออย่างน้อยก็จะไม่ทำตัวให้แย่กว่าปีที่ผ่านๆ มา :)


ณ ขณะที่กำลังพิมพ์อยู่ ยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมงสำหรับปีนี้ ใช้เวลาที่เหลือให้มีความสุขนะคะทุกคน สวัสดีวันสุดท้ายของปีเสือค่ะ :D