การเริ่มเขียน ไดอารี่ที่เรียกว่าเป็นชิ้นเป็นอันเริ่มมาจากช่วงเวลาที่ฉันไม่มีใคร ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ได้คิด ได้เขียน ได้ระบาย ได้ให้ข้อคิดกับตัวเอง ฉันถือว่ามันก็เป็นเรื่องดีที่แฝงอยู่ในช่วงแย่ๆ ในตอนนั้น เมื่อวันเวลาผ่านไป มองย้อนไป ณ วันนั้น ก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าปัญหาที่มันยิ่งใหญ่เสียเหลือเกินในตอนนั้น มันก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรมากมาย มันเป็นปัญหาพื้นฐานของมนุษย์เกือบทุกคน
......................................
ที่รู้สึกว่ามัน เป็นช่วงเวลาที่แย่มากๆ เพราะในขณะนั้นมันสับสน ว้าวุ่น วิตกกังวล มองปัญหาเป็นปัญหา และไม่คิดหาวิธีแก้ และที่สำคัญฉันมองแต่ตัวเองมากเกินไป ไม่มองคนอื่นๆ ได้แต่ปิดขังตัวเองอยู่ในกรงเล็กๆ กรงหนึ่ง
ไม่ใช่ว่าทุกวันนี้ มองชีวิตทะลุปรุโปร่งแล้ว ไม่ใช่ว่าทุกวันนี้ชีวิตราบเรียบไม่มีปัญหา ไม่ใช่ว่าทุกวันนี้ไม่วิตกกังวลกับปัญหาที่เกิดขึ้น แต่เพียงใช่ที่รู้จักคิดมากขึ้น เพียงใช้ที่มองปัญหาเป็นปัญหาน้อยลง เพียงใช่ที่วิตกกังวลน้อยลง(มาก) แต่ยังไงก็ตามชีวิตคนเราจะไม่ให้มีปัญหา ไม่ให้มีเรื่องกลุ้มใจ เรื่องทุกข์ใจเลยก็ไม่ได้ จริงมั้ย?
ทุกคนมีปัญหาของตัว เอง บางคนสนุกร่าเริงดูมีความสุขกับชีวิต แต่แท้จริงแล้วหลังภาพเหล่านั้น คราบน้ำตาอาจเปลื้อนใบหน้ายามไม่มีใคร บางคนภายนอกดูแข่งแกร่ง กล้าหาญ แต่แท้ที่จริงเล่าเค้าเป็นเพียงคนอ่อนไหว อ่อนแอ
......................................
ฉันเชื่อว่า มีใครหลายคนในที่นี้อยากหวนกลับไปเป็นเด็กน้อย (รวมถึงฉันด้วย) แต่แท้ที่จริงแล้วใช่ว่าเด็กไม่มีความทุกข์ ลองนึกย้อนกลับไปสิ ใช่! เรามีความสุขมากกว่าเมื่อเราเติบโตขึ้นมา แต่ในช่วงเวลาที่เราเป็นเด็กจริงๆ เรื่องทุกข์ๆ แย่ๆ ก็มีไม่น้อย และเรื่องเหล่านั้นก็ทำให้เด็กวัยนั้นรู้สึกไม่ดีจริงๆ มันเลยมีความคิดว่า เด็กๆ อยากโตเป็นผู้ใหญ่เร็วๆ
ในแต่ละช่วงเวลา ความคิดของคนเราก็ต่างกันออกไป เราเก็บเกี่ยวเวลาในชีวิตมามากเท่าไหร่ ความยากของการก้าวเดินต่อไปข้างหน้าก็มากขึ้นเท่านั้น ขอเพียงอย่าท้อ เราก็จะผ่านทุกเส้นกีดขวางนั้นไปได้
......................................
วันนี้ฉันล้มลงอีก ครั้ง ถามว่ารู้สึกเจ็บมั้ย? มันก็ต้องเจ็บเป็นเรื่องธรรมดา แต่มันไม่ได้เจ็บขนาดทำให้ท้อ ทนไม่ได้ เพียงเจ็บแปล๊บๆ เจ็บใจตัวเองที่ไม่พยายามทำให้ได้ เวลามีมากมาย แต่ใช้ไม่เป็น ไม่ใช้ให้คุ้มค่า มันทำให้ฉันคิดว่าการที่มีโอกาสมากไปก็ใช่เป็นเรื่องที่ดี มันทำให้ตัวฉันไม่พยายามอย่างถึงที่สุด
เมื่อวันเวลาได้ ผ่านไป แล้วฉันได้กลับมาทบทวนการหกล้มครั้งนี้อีกครั้ง ฉันอาจจะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ใช่อะไรใหญ่โตเสียเลยก็ได้ แต่สำหรับตอนนี้ สำหรับวันนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกแย่จริงๆ ฉันเตรียมตัวมา แต่เตรียมมาไม่ดีพอ ฉันพยายามที่จะทำ แต่ก็ยอมรับว่าไม่ได้พยายามอย่างถึงที่สุด
บางคนอาจคิดว่าการ ที่ทำข้อสอบวิชาหนึ่งไม่ได้เลย ก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไร ใช่! ฉันก็คิดอย่างนั้น แต่เมื่อเป็นวิชาที่ตั้งใจ ที่พยายาม ที่ไม่อยากเจอมันอีกแล้ว แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้เนี่ย มันก็ทรมานเหมือนกันนะ
ปล. ก็แค่ทำไม่ได้เลย จะคิดอะไรมากเนี่ย !!!
ปล. ถือว่าเป็นประสบการณ์ในครั้งต่อไปละกัน "อย่าคิดว่ามีโอกาสรอเราอยู่ เราจะได้ทำวันนี้ให้ดีที่สุด"
ปล. เวลาโดนใครสะกิดเรื่องเพื่อนทีไหร่ มันไม่มีจิตใจจะทำอะไรเลยจริงๆ -"-
