ทุกวันนี้
คำว่ามีน้ำใจ เอื้อเฟื้อ เผื่อแผ่ มันหาได้ยากขึ้นทุกวัน จากที่เมื่อก่อน
ต่างคนต่างถ้อยทีถ้อยอาศัย คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกัน
แต่ปัจจุบันภาพเหล่านั้นกลับหายไปทีละนิด ๆ .....
..
.
ที่หายไป ไม่ได้หายไปไหนค่ะ แค่เพียงไม่สบายกายนิดหน่อย ไอแค่กๆ ... ใกล้หายแล้ว เพราะไม่เจ็บคอแล้ว ^^ กลับมาอีกที ชื่อตรง favorites กระพริบกันครบทุกชื่อ ชอบนะคะ ฉันชอบอ่าน ชอบรับรู้เรื่องราวต่างๆ ที่ต่างคนต่างได้พบเจอ มันเป็นประสบการณ์ที่สอนฉันทางอ้อมได้ค่ะ
.
.
.
ตอนนี้โจโจ้ไม่กินข้าว เลย กลัวมันจะไปอีกตัว ให้อะไรก็ไม่กิน ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนกินเสียหมดทุกอย่าง ตอนนี้ชีวิตวนเวียนอยู่กับมัน ไม่อยากกลับบ้านเย็นเพราะกลัวมันเหงา ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อน ไปไหนมาไหน จากที่ไม่เคยซื้ออะไรเผื่อมัน ก็ต้องหันกลับไปหยิบขนมนมเนยไปฝากมัน ตอนเช้าก่อนไปเรียนก็ต้องเดินไปบอกมันว่า "จะไปเรียนแล้ว เดี๋ยวเย็นๆ กลับมาหา"
2-3 วันที่ผ่านมา ฉันนอนซมอยู่ที่บ้าน ก็มีมันเนี่ยแหละมานอนเฝ้าอยู่ใกล้ๆ ฉันนอนมันก็นอน ไม่ลุกไปไหนเลย พอฉันตื่นมันก็ตื่นบ้าง นี่ล่ะค่ะ ความซื่อสัตย์ ความจริงใจ ที่สัตว์มีให้มนุษย์อย่างเรา แต่ทำไมน้า... มนุษย์กับมนุษย์ด้วยกันเอง ถึงมีความซื่อสัตย์ ความจริงใจให้กันและกันน้อยเสียเหลือเกิน
หรือเพียงเพราะสัตว์ ไม่ใช่สัตว์ประเสริฐเหมือนมนุษย์จึงไม่รู้จักคำว่า "เห็นแก่ตัว" ?!?
