::สิ่งที่ฉันเป็น::

เราไม่รู้ว่าคนอื่นเขาทำกันได้รึเปล่า แต่สำหรับเรา เราไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่บนแกนกลางของโลกได้เลยจริงๆ และไม่ใช่สุดขั้วโลกเหนือ ไม่ใช่สุดขั้วโลกใต้ หากวัดจากเส้นศูนย์สูตรของโลก ถ้าไม่เหนือขึ้นไปนิด ก็ต่ำลงมาหน่อย นี่แหละคือพื้นที่ชีวิตของเรา


เพราะสำหรับเรา, การกระทำไม่ได้ถูกแปรผันไปตามความพอดี แต่เป็นความรู้สึกต่างหาก ที่ส่งผลต่อคุณภาพและปริมาณที่จะถูกถ่ายทอดออกทางการกระทำ และเราเองก็ไม่ใช่คนที่เต็มที่ในทุกการกระทำ ไม่ได้ตั้งใจในทุกๆ หน้าที่และภาระที่ต้องแบก แต่ถ้าสิ่งไหนที่รู้สึกใช่และชอบ เราไม่เคยหมดแรงที่จะทำ ความเต็มที่และความตั้งใจถูกผสมอยู่ในกระบวนการผลิตเสมอ


ในวันเกิดที่ผ่านมา, คำอวยพรของเพื่อนคนหนึ่งกลายเป็นคำพูดที่พักนี้เราคอยใช้เตือนตนอยู่บ่อยๆ แม้จะไม่ได้เป็นคนยึดมั่นกับความเป็นตัวตนดั่งภูผาลูกโต แต่เราก็ภูมิใจกับความเป็นตัวเองที่ดูแปลกๆ อย่างนี้มาโดยตลอด จนในวันหนึ่งเหตุการณ์โยงใยให้เราเดินทางสู่โลกต้องมนต์ ที่ทั้งสะกดให้เพลินใจ ดึดดูดให้หลงใหล แต่ในที่สุด, ณ ตอนนี้ เราก็พากายพาใจกลับมาได้อย่างสมบูรณ์ โดยมีบทความนี้เป็นเครื่องยืนยันทุกสิ่ง : )


อีกหนึ่งคำพูดที่เป็นเหมือนดั่งเข็มทิ่มแทงกลางอกในระหว่างที่เรากำลังเริงร่าในโลกต้องมนต์ใบนั้น คือคำขอบคุณจากเพื่อนอีกคน เขาว่าของขวัญวันเกิดที่เรามอบให้ทำให้เขารู้ว่าวันนี้เขาเดินทางเพื่ออะไร มันตอกย้ำความรู้สึกในขณะนั้นจนเราฉุกคิดถึงตัวเองว่า แล้วนี่เรากำลังทำอะไรอยู่ พอรึยังกับโลกต้องมนต์แสนหวาน ถ้ายังคงเคลิ้มอยู่อย่างนี้แล้วเมื่อไหร่เราจะได้เดินทางตามเส้นทางที่พร่ำบอกใครต่อใครไว้
 

ขอบคุณเขาทั้ง 2 สำหรับคำอวยพรและคำขอบคุณที่มาได้ถูกเวลาเสียเหลือเกิน


ความรู้สึกมนุษย์คล้ายกระแสน้ำที่ไม่เคยแน่นิ่งเรารู้ดี แต่ก็นั่นแหละเพราะนี่คือสิ่งที่ฉันเป็น