โดยปกติมีนวนิยายอยู่ไม่มากนักที่เราหลงใหลในบทประพันธ์ และหนึ่งในนั้นคือนวนิยายเสียดสีสังคมเรื่อง"ไผ่แดง"
ไผ่เป็นลำเป็นกลุ่มเป็นกอ ไผ่จะล้อเล่นลม
ไปตามทางที่เหมาะสม ไปตามทิศทางลม
ไผ่ตามพันธุ์ ต่างเผ่า ต่างกอ ไผ่ก็ยังต่างสี
ดังผู้คนในสังคมเรานี่ใยจะไม่ต่างกัน
คนละทาง คนละอย่าง คนละอุดมการณ์
แต่ก็มีจุดหมายเดียวกันเป็นเรื่องราวของชาวไผ่แดง
บ้างก็รู้กันอยู่แก่ใจ บ้างก็ฝันกันไป
แต่จงจำไว้ก่อนจะสายอย่าให้ใครมาสนตะพาย
- ไผ่แดง, เฑียรี่ เมฆวัฒนา
ทั้งบทประพันธ์และบทเพลงยังคงใช้ได้กับยุคนั้นจวบจบมาถึงยุคนี้ เราไม่แน่ใจว่ามันควรเป็นเรื่องที่น่ายินดีหรือน่าเศร้าใจกันแน่
แต่สุดท้าย, ไม่ว่าจะเป็นไผ่พันธุ์ใด มาจากเผ่าไหน จะกอใหญ่หรือเล็ก แม้แต่เป็นไผ่สีอะไรก็ตาม เราทุกคนต่างก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไป และการประคองใจให้ยืนยัดกับเส้นทางที่เลือกเดินนี่ล่ะเป็นสิ่งสำคัญ