::บทบันทึกในเช้าวันหนึ่ง::

ยามเช้าวันจันทร์ที่ถูกปกคลุมไปด้วยเมฆสีเทา เสียงเพลงคลอเบาในเรือนไม้ซึ่งถูกตกแต่งให้เป็นร้านกาแฟในฝัน เรานั่งติดริมถนนมีต้นไม้ต้นเล็กกั้นพอให้รู้สึกไม่ถูกละเมิดความเป็นส่วนตัว


เสียงนกจิ๊บๆ ร้องดังอยู่ลิบๆ สลับกับเสียงเครื่องยนต์จากสองล้อคันเล็ก แม้ไม่ใช่เสียงที่พึงปรารถนา แต่ทว่าไม่ได้ขัดข้องใจ


สายลมพัดเอื่อยให้ความรู้สึกเย็นที่ผิวกาย ฝนคงใกล้ร่วงหล่นเต็มที


นักเดินทางพลัดถิ่นหลายคนเริ่มออกเดินทางอีกครั้ง บ้างกลับบ้าน บ้างหาที่ผ่อนกายพักใจแห่งใหม่ แต่ด้วยธรรมชาติไม่ว่าวันใดก็วันหนึ่งนกทุกตัวจะกลับคืนสู่รัง


ณ ปาย