::เพื่อน::

เมื่อ 2-3 เดือนที่ผ่านมา ฉันรู้สึกแย่มากๆ ในเรื่องของการเรียน และเรื่องเพื่อน ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ฉันจะรู้สึกแย่ใน 2 เรื่องนี้อย่างนี้


คนทุกคนต้องมีเพื่อน ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนแท้ เพื่อนสนิท เพื่อนรัก เพื่อนในกลุ่ม เพื่อนข้างบ้าน และเพื่อนในแบบต่างๆ ที่ต่างกันไป


ฉันไม่ได้มีเพื่อนมากนัก ฉันให้ความสำคัญกับความรู้สึกมากกว่าจำนวนตัวเลข ดังนั้นช่วงชีวิตที่ผ่านมา มีเพื่อนที่โลดแล่นอยู่ในเส้นทางสายชีวิตของฉันไม่มากมายนัก


พวกเราเดินกันมาในเส้นทางสายชีวิต ผ่านเส้นทางมามากมาย ทั้งราบรื่น และขรุขระ แต่เมื่อเส้นทางถึงทางแยก พวกเราตัดสินใจที่จะแยกกันเดินไปตามเส้นทางสายชีวิตของตัวเอง หลังจากที่กอดคอ สร้างความเข้มแข็งให้กันและกันมานานพอสมควร


หลังจากที่เราแยกกันเดินไปทางของแต่ละคนแล้วเหตุการณ์ร้ายๆ ก็เกิดขึ้นมากมาย บางเหตุการณ์ฉันไม่สามารถจะรับมือกับมันได้คนเดียว ฉันยังต้องการเพื่อนมาคอยเป็นกำลังใจ มาช่วยคิดหาทางออก มันทำให้ฉันรู้ว่า ฉันยังอ่อนแออยู่ ถ้าฉันยังต้องการจะเดินต่อไป ฉันต้องเข้มแข็ง ต้องอดทน ต้องสู้มากกว่านี้


หลายปีที่ผ่านมา มันเป็นภาพที่ชินตาที่ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ เวลาไหน จะมีเพื่อนคนนี้อยู่ข้างๆ เสมอ แต่วันนี้มันไม่ใช่ ไม่มีเค้ามายืนอยู่ข้างๆ อีกแล้ว ช่วงที่ผ่านมา เหมือนว่าฉันยังทำใจยอมรับกับสถานการณ์เช่นนี้ไม่ได้ ต่อจากนี้ไป จะไม่มีภาพที่เคยชินอย่างเก่าอีกแล้ว พอคิดมันก็รู้สึกแย่ ว้าเหว่ วังเวง


แต่ในวันนี้ ฉันกลับมาเป็นคนเก่าแล้ว ไม่รู้สึกแย่เหมือนวันวานที่ผ่านมา กลับมาเดินได้อย่างมั่นคงกับสองขาที่เข้มแข็งของฉันได้แล้ว ไม่ใช่ว่าฉันทำใจได้ หรือรู้สึกชาชินกับเรื่องที่ผ่านๆ มาหรอกนะ แต่ฉันเข้าใจแล้วตังหากล่ะ ว่าเพื่อนยังไงก็ยังเป็นเพื่อน ไม่ว่าจะห่างกันมากถึงเพียงไหน ถ้ามิตรภาพที่เราให้กันยังคงอยู่ มันก็จะยังคงอยู่ตลอดไป


 ถึงแม้พวกเราจะเจอกันน้อยลง คุยกันน้อยลง แต่นั่นไม่ใช่ว่าเราแคร์กันน้อยลง รักกันน้อยลงซะหน่อย พวกเราก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ยังคุยกันได้ทุกเรื่องเหมือนเก่า ทุกอย่างยังเหมือนที่เคยเป็นเมื่อวันวาน และก็จะเป็นอย่างนี้ตลอดไป