::ชีวิตกับสายฝน::

หากชีวิตเปรียบเสมือนการเดินทาง เมื่อชีวิตพบเจอปัญหาก็คงไม่ต่างกับการเดินทางในม่านฝน

.........................................................
คนเราเดินทางเพื่ออะไรบางสิ่ง
บางคนเดินทางเพื่อตามหาความฝัน
บางคนเดินทางเพื่อหาความรู้
บางคนเดินทางเพื่อหาตัวตนที่แท้จริงของตนเอง
บางคนเดินทางเพื่อชำระจิตใจ
บางคนเดินทางเพื่อหาคู่ครอง
ฯลฯ
แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี้ การเดินทางทำให้เราได้ประสบการณ์ชีวิต ดีบ้างไม่ดีบ้างอาจอยู่ที่เวลา วิธี สถานที่ ผู้คน และตนเอง
.........................................................
คืนนี้สายฝนร่วงหล่นแทบ ไม่ลืมหูลืมตา สายลมพัดโหมอย่างบ้าคลั่ง หลายๆแห่งคงมีสภาพน้ำขังไม่แตกต่างกันเท่าใดนัก ผู้คนที่อยู่บ้านหรือกลับถึงบ้านเรียบร้อยแล้วคงดีใจไม่น้อยที่รอดจากการ เปียกปอนในครั้งนี้ แต่ก็คงมีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่ติดฝนตามสถานที่ต่างๆ หรือโชคร้ายเมื่อเกิดอุบัติเหตุติดอยู่ภายในรถแท็กซี่บนทางด่วนโทลเวย์ (เหตุการณ์ที่พบเจอระหว่างทางกลับบ้านวันก่อน)

ถ้าเราเดินทางอยู่ที่ไหน ซักแห่งแล้วเกิดฝนตกขึ้นมา ก็คงเหมือนเรามีความสุขแล้วอยู่ดีๆ ปัญหาก็ต่างพรั่งพรูเข้ามาในชีวิต มันคงไม่เลวร้ายถ้าสายฝนนั้นไม่หนักหนาถึงขนาดเดินฝ่าไปไม่ได้ แต่ถ้ามันเลวร้ายจริงๆ จุดมุ่งหมายเดียวกันเวลาฝนตกคือการหาที่บังฝนเพื่อพักระหว่างทาง หรือหาร่มเพื่อหาตัวเองไปสู่ที่หมาย เหมือนกับเวลาเราเจอปัญหา จุดมุ่งหมายเดียวกันคือการแก้ไขปัญหา เราคงไม่ยืนอยู่กับที่ตากฝนเพื่อรอคอยวันเวลาให้ฝนหยุดตกหรอกจริงมั้ย เพราะไม่มีใครรับประกันว่าระยะเวลาของสายฝนที่ร่วงหล่นจะนานมากน้อยเพียงใด

แต่อย่างไรก็ตาม เมื่อฝนตก มันก็ต้องหยุด ดังนั้นเมื่อเราพบเจอปัญหา ซักวันมันก็ต้องจากไป
เราวิ่งหนีฝนได้ แต่อาจจะมีอาการไม่สบายกายในวันรุ่งขึ้น แต่อย่าลืมว่า เราวิ่งหนีปัญหาไม่ได้ เพราะถ้าหนี อาการในวันรุ่งขึ้นคงไม่เพียงไม่สบายกาย ใจของเราก็คงไม่สบายด้วย ดังนั้นอย่าลืมกางร่มเพื่อป้องกันอาการไม่สบายกายจากสายฝน และป้องกันอาการไม่สบายใจจากปัญหานะคะ
.........................................................
หากชีวิตเปรียบเสมือนการเดินทาง เมื่อชีวิตพบเจอปัญหาก็คงไม่ต่างกับการเดินทางในม่านฝน
27 กันยายน 2549
สองทุ่มกว่าๆ :)

::MJ's Day::

ตอนแรกตั้งใจจะมา เขียนเกี่ยวกับสถานการณ์บ้านเมืองในขณะนี้ แต่คิดไปคิดมาไม่เขียนดีกว่า เพราะเค้าเขียนกันเยอะแล้ว! มาอัพเดทเรื่องราวใกล้ตัวดีกว่า
...........................................

วันที่ 21 กันยายน 2541 เวลา 08:21 นาฬิกา
เด็กชายคนหนึ่งได้ลืมตาดูโลก ด้วยน้ำหนัก 3800 กรัม ซึ่งต่างจากพี่สาวของเค้ามากๆ (พี่สาวต้องอยู่ตู้อบตอนเกิด) เด็กชายคนนี้ได้เติบโตเรื่อยๆ ผ่านมาจนวันนี้มีอายุครบ 8 ปีเต็ม เป็นเด็กชายที่เป็นสีสันของที่บ้าน ถ้าไม่มีเด็กชายคนนี้ อุณหภูมิภายในบ้านคงเดือดมากกว่าที่เป็นอยู่ในปัจจุบันน่าดู

หลากหลายเหตุการณ์ ที่ฉันรู้สึกสงบลงเพราะเห็นหน้าเด็กคนชายคนนี้ มีอีกหลายครั้งเช่นกันที่ เวลาฉันรู้สึกแย่ก็จะมีไอ้เด็กคนนี้มาอยู่เป็นเพื่อน มานอนข้างๆ ชวนคุยนู้น คุยนี่ให้ฉันรู้สึกดีขึ้น เป็นเด็กที่มีความคิดแก่เกินวัย เวลาอยู่ด้วยไม่เคยรู้สึกว่าอยู่กับเด็กวัย 8 ขวบ หลายๆ ครั้งคำพูดที่ออกจากปากเด็กคนนี้ทำให้ฉันคิดอะไรให้กับชีวิตได้เยอะขึ้น บางครั้งฉันคิดว่าตกลงใครเป็นพี่เป็นน้องกันแน่ 

เหมือนว่าอายุ ระหว่างฉันกับเค้าจะต่างกันมาก ใช่! ฉันก็เคยรู้สึกอย่างนั้นตอนที่เค้าเพิ่งเกิด แต่จริงๆ แล้วมันไม่ใช่เลย อาจจะเพราะเค้าเติบโตมากับผู้ใหญ่ ไม่มีเด็กรุ่นเดียวกันให้ใกล้ชิด เลยทำให้ความคิด คำพูด การกระทำ เลยดูว่าแก่กว่าอายุจริงๆ ถ้าใครเห็นคงไม่คิดว่านี่เด็กอายุ 8 ขวบแน่ๆ และที่สำคัญตัวก็จะสูงเท่าฉันอยู่แล้ว >.<   

ณ ตอนนี้ ทุกครั้งที่จะทำอะไรลงไปฉันต้องคิดถึงอนาคตของน้องเสมอ กลัวว่าถ้าฉันพลาดไปแล้วน้องจะลำบากเพราะก็มีกันอยู่แค่นี้ พ่อแม่ก็อายุมากขึ้นทุกวัน น้องก็ยังเด็ก ภาระหลายๆ อย่างก็มีให้ต้องทำ ต้องแก้ไข หลายๆ คนอาจไม่เข้าใจว่าทำไมต้องทำอย่างนั้น ทำไมต้องทำอย่างนี้ แต่บอกตรงๆ ว่า เมื่อมีคนซักคนที่เรารักเค้าจริงๆ ที่เราต้องดูแลเค้าอย่างดีที่สุด วันนั้นก็คงจะเข้าใจ เหมือนในวันนี้ฉันก็เข้าใจแม่มากขึ้น ทำไมนะแม่ต้องบ่น ทำไมนะแม่ต้องห้าม เพราะความเป็นห่วง เพราะความกังวล กลัวนู้นนี่ต่างๆ นาๆ 

แม่เคยบอกว่า น้องเป็นเด็กที่ถ้าเลี้ยงเค้าดี เค้าก็คงจะเป็นที่ดีมาก แต่ถ้าเลี้ยงไม่ดี ก็คงจะเตลิดไปเลย อันนี้เข้าใจนะ และเห็นด้วย ด้วยนิสัยน้อง และสภาพแวดล้อมอะไรต่างๆ ฉันก็จะพยายามเลี้ยงเค้าให้ดีที่สุด เพื่อให้เป็นเค้าเป็นเด็กที่ดี :)

Happy Birthday my lil bro .... MJ - Majam

 

...........................................

พอไม่รู้ก็อยากรู้ แต่พอได้รับรู้ก็คิดว่าไม่น่าจะไปรู้เลย ... เคยคิดอย่างนี้กันมั้ย ?

::Update::

และแล้วก็ได้ฤกษ์เลิกดองไดแล้วนะค๊า
....................................

ไม่ได้หายไปไหน ไม่ได้ไปทำอะไรมาทั้งนั้น อยู่บ้านแล้วก็ไปเรียน ทำอยู่แค่นี้แหละ เลยทำให้ไม่รู้จะเขียนอะไร อ่อ! เพราะคอมมันเสียด้วย เลยทำให้ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรทั้งสิ้น 

หลายวันที่ผ่านมา เหมือนทุกอย่างมันราบเรียบ ไม่มีอะไรน่าสนใจเป็นพิเศษ ไม่มีอะไรให้คิด หัวสมองมันเลยไม่แล่น บางวันตั้งใจไว้ซะดิบดีว่ากลับถึงบ้านจะมาเขียนนะ แต่พอถึงเวลาจริงๆ มันก็เขียนไม่ออก เหมือนตอนนี้ก็ไม่รู้จะเขียนอะไรออกมา แต่มันเป็นอารมณ์ที่อยากเขียน และมันควรจะมาเขียนได้แล้ว อย่างน้อยๆ ก็แสดงตัวว่าฉันไม่ได้ไปไหนนะ ก็วนเวียนอยู่แถวๆ นี้แหละ อาจจะไม่ได้ไปทักทายใครเลยก็ตามที -"-
....................................

มีอยู่อาทิตย์นึง ฝนไม่ตกเลย ร้อนมากๆ แต่ตอนนี้กลับมาตกอีกแล้ว คิดว่านี่คงเป็นฝนสุดท้ายปิดหน้าฝนแล้วล่ะมั้ง ปลายฝนที่กำลังรับการมาเยือนของหน้าหนาว ซึ่งไม่รู้ว่าปีนี้จะหนาวได้ซะกี่วัน 

หน้าฝนก็ดีอย่างทำให้อะไรๆ ดูเขียวชอุ่มไปหมด แต่ก็ไม่ดีหลายอย่างเหมือนกัน อย่างน้อยๆ คือ เปียกฝน กับขี้เกียจตื่นไปเรียนตอนเช้าเพราะอากาศดีจัด >.<
....................................

12 กันยายน 2529
เด็กน้อยคนหนึ่งได้ลืมตาดูโลก วันนี้วันครบรอบวันเกิดปีที่ 20 ขอให้เด็กน้อยคนนั้นที่โตมาเป็นคุณป้าในวันนี้ มีความสุขมากๆ ประสบผลสำเร็จในชีวิต เรียนจบไวๆ แล้วไปเที่ยวกัน :p อ่อ! ลืมไป ขอให้ข้อตรงเอ็นร้อยหวายหายเป็นปกติเร็วๆ ป้าได้ไม่บ่นเวลานั่ง หรือเดินนานๆ นะจ๊ะ

Happy Birthday my NiceSis A.K.A ป้า

::We are SHINHWA::

 

วัน นี้เป็นวันที่มีความสุขมากๆ วันหนึ่ง เป็นวันที่เหมือนฝันได้เป็นจริง เพราะในที่สุด Shinhwa ก็มาแสดงคอนเสริ์ตที่เมืองไทย และคงเป็นครั้งแรก และครั้งเดียว

.
.
.
ย้อนกลับไปช่วงสี่ ถึงห้าปีที่แล้วช่วงนั้นเป็นช่วงคาบเกี่ยวระหว่างการบ้าญี่ปุ่นกับเกาหลี แต่จำได้ว่าช่วงนั้นเกาหลียังไม่บูมเลยในเมืองไทย ได้อ่านนิตยสารเล่มหนึ่งเกี่ยวกับวง H.O.T. ทำให้ตัวเองรู้สึกชอบวงนี้มากๆ พอเริ่มชอบก็เริ่มค้นหาประวัติจากอินเตอร์เน็ต จาก H.O.T ถ่ายทอดความชอบมาสู่วงลูกหม้อ SM TOWN อีกวงคือ Shinhwa
จำได้ว่าชอบ Shinhwa เพราะ Minwoo ตอนนั้น Minwoo น่ารักมาก ถึงแม้ตอนนี้ความชอบในตัว Minwoo จะน้อยลงแต่ก็ยังคงชอบอยู่ ถ้าดูจากรูปในตอนนั้น Minwoo เป็นคนที่ถ่ายรูปขึ้นมากที่สุดในวง (เนื่องจาก Eric ผมยังยาว ยังไม่เข้ากรุง!) บอกตามตรงว่า วงนี้เป็นวงที่มองผ่านๆ แล้วหน้าตาไม่ได้ดีอะไรเลย ต้องมองลึกๆ ต้องใช้เวลา (ยิ่งย้อนกลับไปดู Jin กับ Eric สมัยก่อน ถ้ามองแว๊บแรกแล้วคิดว่าหล่อนี่ ขอบอกว่าสายตายาวไกลมากว่าถ้ามันสองคนตัดผมแล้วจะหล่อได้ถึงเพียงนี้!)
ฟังเพลงมาได้สองปี ถึงมีโอกาสได้ดู MV ได้ดูรายการที่ Shinhwa ไปออก ได้ดูละคร ซีรีย์ที่พวกเค้าเล่น ทำให้หลงรักสมาชิกภายในวงที่เหลือ มันไม่ได้ชอบทุกคนในช่วงแรกๆ เหมือนเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาจนเกือบจะครบทั้งวง !! แต่ถ้า Shinhwa ขาดคนใดคนหนึ่งไปก็คงไม่ใช่ Shinhwa
.
.
.
วันนี้ในคอนเสริ์ต ทุกๆ คนน่ารักมากๆ ถึงคนดูจะมีไม่มากไม่กี่พันคน แต่ทุกคนก็แสดงได้อย่างเต็มที่ (ถึงแม้อีดี้จะทั้งลืมเนื้อ ลืมท่าเต้นก็ตาม)
Eric ตัดสกินเฮด ถึงจะไม่เท่เท่าทรงที่เล่นฟีนิกซ์ แต่ก็เท่อยู่ดี และสำเนียงภาษาอังกฤษของ Eric ดีมากเลยทีเดียว ดีกว่าที่คิดไว้
Andy ผมยาวขึ้น แสกข้างเผยให้เห็นว่า แก่กว่านี้หัวมันล้านแน่ๆ แล้วมันทั้งร้องไม่ได้ เต้นไม่ได้ แต่ยังไงก็รู้สึกว่านี่คือเสน่ห์ของเค้า
Hyesung ผมยาวขึ้นนะ แก้มก็ยังย้อยแต่เหมือนว่าดูดีขึ้น สำหรับเสียงก็ยังคงพลังเหมือนเดิม ของเค้าดีจริง
Minwoo เตี้ยจริงๆ (ฮ่าๆ) ยังคงขี้เล่น ยิ้มเก่ง entertain คนดูได้ดีมากๆ
Jin อัลบั้มนี้ Jin หล่อมากๆ ขาว ผ่อง สูง แล้วที่สำคัญมีส่วนร่วมกับการร้องมากขึ้น
Dongwan ดูสูงกว่าที่คิด แล้วตุ้มหูคู่ที่ใส่เล่นคอนเสริ์ตช่างรับกับใบหน้าโหนกๆ ของ Dongwan มาก ทำให้ดูดีขึ้นมากๆ เหมือนว่า Dongwan ผอมลงด้วย
.
.
.
ช่วงที่ยืนกรี๊ดดู คอนเสริ์ตไป ก็คิดไปว่าถ้าวันหนึ่งพวกเค้าไม่ได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ ไม่ได้ออกอัลบั้มด้วยกัน ทัวร์คอนเสริ์ตด้วยกัน พวกเค้าคงรู้สึกเหวงๆ น่าดูเลยเนอะ วันที่ว่าก็คงอีกไม่นานแล้วด้วย เพราะรู้ๆ กันอยู่ว่านี่คืออัลบั้มสุดท้ายก่อนจะปิดฉากตำนาน King of K-pop วงนี้ (ถึงแม้ทาง SM ยังไม่ได้ประกาศออกมาก็ตาม) ด้วยอายุอานาม ด้วยหน้าที่ของแต่ละคน มันคงถึงเวลาแล้วที่จะแยกตัวกันไป ไม่รู้ถึงวันที่ออกมาประกาศจริงๆ ฉันจะรู้สึกยังไง ตอนนี้ก็เข้าใจว่ามันเป็นสัจธรรม พยายามไม่คิดอะไรมาก แต่บางทีเหมือนเห็นมานาน ห้าปีที่ผ่านมาก็ผูกพัน ก็ติดตามมาตลอด ยิ่งช่วงหลังๆ นี่ ได้เห็นได้รับรู้อะไรมากขึ้น จากที่พูดกับใครเค้าก็ไม่รู้จัก ไม่สนใจ แต่ตอนนี้มีคนที่บ้าเหมือนกันแล้ว มันก็อดเสียดาย เสียใจไปไม่ได้
.
.
.
ไม่รู้เหมือนกันว่า พอถึงช่วงหนึ่งของอายุที่เพิ่มมากขึ้นของฉัน ฉันจะยังชอบวงนี้รึเปล่า หรือจะกลับมานั่งขำตัวเอง และออกอาการ ยี้ๆ ว่าตอนนั้นฉันชอบไปได้ยังไง เหมือนสมัยเด็กๆ ที่ชอบ The Moffatts, Rapter หรืออะไรประมาณนั้น
แต่วันนี้.......

พูดได้เต็มปากว่า "รัก" Shinhwa มาก ....
"Once in a lifetime,
fly to the star.
The stars will protect your dreams.
Once in your lifetime
for that awaited day,
forever to make our way together,
love for your dreams."

::ประสบการณ์ Finance::

ช่วงเวลานี้เมื่อปี ที่แล้ว มันเป็นช่วงที่แย่สุดๆ สำหรับฉัน แต่ถ้าคิดในแง่ดี ในเรื่องที่แย่ๆ ก็ยังมีเรื่องดีๆ แฝงอยู่ เป็นเรื่องดีๆ เล็กๆ ที่ทำให้ตนเองได้แกร่งขึ้นมาอีกนิด ได้ก้าวผ่านช่วงเวลานั้นด้วยสองขาของตนเอง ได้ตัดสินใจ ลองผิด-ลองถูก
การเริ่มเขียน ไดอารี่ที่เรียกว่าเป็นชิ้นเป็นอันเริ่มมาจากช่วงเวลาที่ฉันไม่มีใคร ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ได้คิด ได้เขียน ได้ระบาย ได้ให้ข้อคิดกับตัวเอง ฉันถือว่ามันก็เป็นเรื่องดีที่แฝงอยู่ในช่วงแย่ๆ ในตอนนั้น เมื่อวันเวลาผ่านไป มองย้อนไป ณ วันนั้น ก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าปัญหาที่มันยิ่งใหญ่เสียเหลือเกินในตอนนั้น มันก็ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรมากมาย มันเป็นปัญหาพื้นฐานของมนุษย์เกือบทุกคน
......................................

ที่รู้สึกว่ามัน เป็นช่วงเวลาที่แย่มากๆ เพราะในขณะนั้นมันสับสน ว้าวุ่น วิตกกังวล มองปัญหาเป็นปัญหา และไม่คิดหาวิธีแก้  และที่สำคัญฉันมองแต่ตัวเองมากเกินไป ไม่มองคนอื่นๆ ได้แต่ปิดขังตัวเองอยู่ในกรงเล็กๆ กรงหนึ่ง
ไม่ใช่ว่าทุกวันนี้ มองชีวิตทะลุปรุโปร่งแล้ว ไม่ใช่ว่าทุกวันนี้ชีวิตราบเรียบไม่มีปัญหา ไม่ใช่ว่าทุกวันนี้ไม่วิตกกังวลกับปัญหาที่เกิดขึ้น แต่เพียงใช่ที่รู้จักคิดมากขึ้น เพียงใช้ที่มองปัญหาเป็นปัญหาน้อยลง เพียงใช่ที่วิตกกังวลน้อยลง(มาก) แต่ยังไงก็ตามชีวิตคนเราจะไม่ให้มีปัญหา ไม่ให้มีเรื่องกลุ้มใจ เรื่องทุกข์ใจเลยก็ไม่ได้ จริงมั้ย?
ทุกคนมีปัญหาของตัว เอง บางคนสนุกร่าเริงดูมีความสุขกับชีวิต แต่แท้จริงแล้วหลังภาพเหล่านั้น คราบน้ำตาอาจเปลื้อนใบหน้ายามไม่มีใคร บางคนภายนอกดูแข่งแกร่ง กล้าหาญ แต่แท้ที่จริงเล่าเค้าเป็นเพียงคนอ่อนไหว อ่อนแอ
...................................... 

ฉันเชื่อว่า มีใครหลายคนในที่นี้อยากหวนกลับไปเป็นเด็กน้อย (รวมถึงฉันด้วย) แต่แท้ที่จริงแล้วใช่ว่าเด็กไม่มีความทุกข์ ลองนึกย้อนกลับไปสิ ใช่! เรามีความสุขมากกว่าเมื่อเราเติบโตขึ้นมา แต่ในช่วงเวลาที่เราเป็นเด็กจริงๆ เรื่องทุกข์ๆ แย่ๆ ก็มีไม่น้อย และเรื่องเหล่านั้นก็ทำให้เด็กวัยนั้นรู้สึกไม่ดีจริงๆ มันเลยมีความคิดว่า เด็กๆ อยากโตเป็นผู้ใหญ่เร็วๆ
ในแต่ละช่วงเวลา ความคิดของคนเราก็ต่างกันออกไป เราเก็บเกี่ยวเวลาในชีวิตมามากเท่าไหร่ ความยากของการก้าวเดินต่อไปข้างหน้าก็มากขึ้นเท่านั้น ขอเพียงอย่าท้อ เราก็จะผ่านทุกเส้นกีดขวางนั้นไปได้
......................................

วันนี้ฉันล้มลงอีก ครั้ง ถามว่ารู้สึกเจ็บมั้ย? มันก็ต้องเจ็บเป็นเรื่องธรรมดา แต่มันไม่ได้เจ็บขนาดทำให้ท้อ ทนไม่ได้ เพียงเจ็บแปล๊บๆ เจ็บใจตัวเองที่ไม่พยายามทำให้ได้ เวลามีมากมาย แต่ใช้ไม่เป็น ไม่ใช้ให้คุ้มค่า มันทำให้ฉันคิดว่าการที่มีโอกาสมากไปก็ใช่เป็นเรื่องที่ดี มันทำให้ตัวฉันไม่พยายามอย่างถึงที่สุด
เมื่อวันเวลาได้ ผ่านไป แล้วฉันได้กลับมาทบทวนการหกล้มครั้งนี้อีกครั้ง ฉันอาจจะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ใช่อะไรใหญ่โตเสียเลยก็ได้ แต่สำหรับตอนนี้ สำหรับวันนี้ มันทำให้ฉันรู้สึกแย่จริงๆ ฉันเตรียมตัวมา แต่เตรียมมาไม่ดีพอ ฉันพยายามที่จะทำ แต่ก็ยอมรับว่าไม่ได้พยายามอย่างถึงที่สุด
บางคนอาจคิดว่าการ ที่ทำข้อสอบวิชาหนึ่งไม่ได้เลย ก็ไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่โตอะไร ใช่! ฉันก็คิดอย่างนั้น แต่เมื่อเป็นวิชาที่ตั้งใจ ที่พยายาม ที่ไม่อยากเจอมันอีกแล้ว แต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้เนี่ย มันก็ทรมานเหมือนกันนะ
ปล. ก็แค่ทำไม่ได้เลย จะคิดอะไรมากเนี่ย !!!
ปล. ถือว่าเป็นประสบการณ์ในครั้งต่อไปละกัน "อย่าคิดว่ามีโอกาสรอเราอยู่ เราจะได้ทำวันนี้ให้ดีที่สุด"
ปล. เวลาโดนใครสะกิดเรื่องเพื่อนทีไหร่ มันไม่มีจิตใจจะทำอะไรเลยจริงๆ -"-

::Shinhwa Asia Tour Live In Bangkok 2006::

ช่วงนี้อยู่ในช่วง สอบ mid-term วันนี้เป็นวันแรก และแล้ว stat มันก็ได้ผ่านไปแล้ว รู้สึกโล่งจริงๆ แต่ยังไม่หมดเลยเสียทีเดียว ยังมี finance รอฉันอยู่วันศุกร์ โอ้ ... ไม่นะ T.T
ตอนเด็กๆ ชอบช่วงสอบนะเพราะมันไม่มีการบ้านให้มานั่งทำ นั่งคิด แค่อ่านๆ ทบทวนเรื่องที่เรียนๆ มาเท่านั้น แต่ตอนนี้ไม่ชอบเลยจริงๆ เป็นช่วงที่รู้สึกกดดัน จะดรอปไม่ดรอปมันก็อยู่ตอน mid-term นี่แหละ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเทอมนี้จะไม่ต้องดรอปอะไรแล้ว ตอนนี้รู้แล้วว่าการรักสบายตอนต้นมีผลอย่างไรกับชีวิต
.
.
.
เมื่อวันที่ 15 ไปซื้อตั๋วคอนเสริ์ต shinhwa มา คอนเสริ์ตจะมีวันที่ 19/08 แต่ตอนนี้ยังไม่ค่อยเห็นโปรโมตเท่าไหร่เลย แต่ส่วนใหญ่บัตรราคาแพงๆ ก็เกือบจะหมดเต็มที่แล้ว เห็นมีเป็น package สำหรับชาวต่างชาติด้วย เป็นตั๋วเครื่องบิน+บัตรคอนเสริ์ต+ที่พัก ราคาก็อยู่ระหว่าง 14000-20000 บาท
ไม่เข้าใจว่า shinhwa กับ ประเทศไทยมันเป็นอะไรกันก็ไม่รู้ โปรโมตเท่าไหร่ไม่เคยขึ้น ไม่เคยดังกับเค้า มีโฆษณาโค้กที่อื่นเค้าฮิตกันทั่วบ้านทั่วเมือง แต่เมืองไทยมันมาแว๊บเดียวแล้วก็หายไป เฮ้อ ...

อันที่จริงแล้วมันก็ ไม่ใช่ไม่มีสาเหตุหรอกนะ ที่เห็นได้ชัดเลยคือ เรื่องของอายุ วงนี้สมาชิกแต่ละคนก็เลยวัยเบญจเพสมากันหมดแล้ว มีจะแตะเลข 3 ก็หลายคน นอกจากนี้ยังเรื่องหน้าตาอีก คือพวกเค้าไม่ได้หล่อขนาดเห็นแล้วอึ้ง แต่ต้องดูนานๆ บุคลิกแต่ละคนมีความโดดเด่น แต่สื่อในบ้านเรามันน้อย สำหรับเรื่องเพลง ยอมรับว่าเพลง shinhwa ไม่ได้ออกแนวตลาดจ๋า คือมันผสมๆ กันอยู่ เพราะสมาชิกแต่ละคนบุคลิกและความชอบค่อนข้างต่างกันพอสมควร สุดท้ายที่ฉันเห็นคือ ตลาดเพลงเกาหลีเพิ่งมาบูมในบ้านเราช่วง 2-3 ปีที่ผ่านมา แต่มันเป็นช่วงขาลงแล้วของวงนี้ เหมือนมีบุญแต่กรรมบังจริงจริ๊ง!!
แต่ถึงจะดังไม่ดัง วันที่ 19 เดือนหน้าก็จะมีคอนเสริ์ตแล้ว ข่าววงในแว่วว่าอัลบั้มนี้น่าจะเป็นอัลบั้มสุดท้ายแล้ว ใครคิดจะตักตวงความสุขจากวงนี้ก็รีบๆ เข้า แต่เชื่อได้ว่าในอนาคต shinhwa จะเป็นตำนานอีกวง เช่นเดียวรุ่นพี่ใน sm town อย่าง H.O.T อย่างแน่นอน
.
.
.
ไดฯ หน้านี้อาจแตกต่างจากไดฯ หน้าอื่นๆ แต่อยากเขียนเก็บเอาไว้ ในวันข้างหน้าถ้ากลับมาอ่าน อยากรู้ว่ายังจะคงชอบวงนี้อยู่รึเปล่าเมื่อกาลเวลามันผ่านไป
ปล. ช่วงนี้คงไม่ได้ไปเยี่ยมไดใครบ่อยนัก ไว้หลังสอบตั้งใจจะกลับคืนสู่สภาพเดิม :)
..........
*หมายเหตุ : อยากอัพได แต่ไม่มีอะไรให้เขียน อยากเขียนอะไรที่มีสาระ แต่ .... ออกมาหาสาระไม่ได้ -"-

::Grandmom & NiceSis::

 

ไดอารี่วันนี้ขอมอบแด่หญิงสองคนผู้เป็นที่รักของฉัน ...
ก่อนอื่นอยากบอกว่า ตั้งใจจะมาอัพตั้งแต่วันที่ 15 ที่ผ่านมาแล้ว แต่เนื่องจากเว็บล่ม และรอจนหมดอารมณ์อัพ (ขนาดแค่คลิกขวาCopy แล้วเอามาPasteยังไม่มีอารมณ์ทำเลย!)
.
.
.
เมื่อวันที่ 15 ที่ผ่านมาเป็นวันครบรอบ 10 ปีที่คุณยายได้จากฉันไป เวลามันผ่านไปเร็วเนอะ ผ่านไปเร็วจนน่าใจหาย ช่วงเวลาที่ท่านจากไปนานกว่าที่ท่านได้อยู่กับฉันเสียแล้ว

 

ตอนเด็กๆ คุณยายเลี้ยงฉันมาตลอด เพราะพ่อกับแม่มักจะกลับถึงบ้านดึก บางวันก็นอนกับยาย อยู่กับยาย และพูดได้เต็มปากว่าสนิทกับคุณยายมากกว่าแม่ ในความทรงจำวัยเด็กจำได้ว่า คุณยายเป็นคนเรียบร้อย พูดน้อย แต่ท่านเป็นคนมีอำนาจ เป็นที่เกรงใจของใครหลายๆ คน ช่วงตอนที่ท่านยังอยู่อะไรอย่างๆ อย่างภายในบ้านดูร่มรื่น มีความสุข อาจจะมีบ้างที่ขรุขระแต่ก็ไม่มากเท่าทุกวันนี้ พี่น้องรักใคร่กลมเกลียวกัน อาจจะเป็นเพราะว่าท่านเป็นร่มโพธิ์ร่มเงาของสมาชิกภายในครอบครัวทุกคน

 

ฉันเชื่อนะ ถ้าท่านยังอยู่ ฉันก็อาจจะไม่ได้เติบโตมาเป็นตนอย่างนี้ อย่างน้อยๆ นิสัยส่วนตัว กริยาท่าทาง ความคิดความอ่าน ก็คงจะดีกว่านี้หลายเท่า ตอนที่ท่านจากไปฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย แต่เมื่อเวลาผ่านไปได้ซักพัก ช่วงที่ฉันกำลังก้าวสู่ช่วงวัยรุ่น ฉันยอมรับว่าบางครั้งฉันรู้สึกเสียสูญ รู้สึกไม่มีที่พึ่ง ไม่มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ
.
.
.
สองสามวันที่แล้วไปค้น รูปตอนเด็กที่ถ่ายคู่กับคุณยาย ค้นไปค้นมาไปเจอรูปที่ถ่ายคู่กับพี่สาวคนหนึ่งเข้า เห็นแล้วก็ทำให้ฉันอมยิ้มขึ้นมา

 

นึกๆ ดูแล้วตั้งแต่เล็กจนโต เราทั้งคู่เหมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆ มีเค้าที่ไหนก็มักจะมีอาหมวยคนนี้อยู่ด้วยเสมอ เราอายุห่างกันเพียง 8 เดือน อาจจะด้วยสาเหตุนี้ที่ทำให้เราทั้งคู่สนิทกันมากกว่าลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆ ไม่ใช่เราไม่เคยทะเลาะกันเลย มันก็ต้องมีบ้างตามประสาเด็กๆ จนถึงตอนนี้อาจจะไม่ได้ทะเลาะกันแล้ว แต่ก็มีบ้างที่ความคิดเห็นไม่ตรงกัน แต่เรามักจะพูดกันให้เคลียร์มากกว่า

  

ทุกวันนี้เค้าไม่ใช่ เพียงพี่สาวคนหนึ่ง แต่เค้าเป็นเหมือนเพื่อนที่ฉันสามารถระบายเรื่องทุกเรื่องได้ เป็นเหมือนต้นไม้ต้นใหญ่ที่มีกิ่งก้านให้ร่มเงาน้องคนนี้ บางทีฉันเองยังไม่เชื่อเลยว่าวันเวลาที่ผ่านมา จะทำให้เราทั้งคู่สนิทกันได้ขนาดนี้ การที่เราเติบโตมาด้วยกันคงจะเป็นปัจจัยที่สำคัญปัจจัยหนึ่ง