ฉันนั่งมองแม่น้ำ เจ้าพระยา มองคลื่นที่มาจากเรือกระทบฝั่ง ครั้งแล้วครั้งเล่า โป๊ะรองรับผู้โดยสารโยกย้ายไปตามกระแสคลื่น ผู้คนมากมาย กำลังเดินทางข้ามฝั่งแม่น้ำสายหลักของกรุงเทพฯ มองเลยไปถึงสะพานปิ่นเกล้า มีรถคันแล้วคันเล่าค่อยๆ แล่นผ่านไปมา มันทำให้ฉันรู้สึกว่า ฉันอยู่ในความวุ่นวายของสังคมเมือง แต่ในความวุ่นวายนี้ ก็มีมุมๆ หนึ่งที่ฉันรู้สึกสงบเหลือเกินเมื่อได้ไปอยู่
หลายวันนี้ ฉันรู้สึกว่าฉันใช้ชีวิตไร้สาระเสียจริง ตื่น ไปเรียน กลับบ้าน อาบน้ำ นอน ทำกิจกรรมอยู่แค่นี้ ฉันอยากให้มันมีอะไรมากกว่านี้ อยากให้ไม่มีเวลามาคิดถึงเรื่องนู้น เรื่องนี้ คิดมาก เครียด เบื่อ แล้วก็เซ็ง ฉันไม่อยากอยู่ในวัฐจักรเช่นนี้เลย ให้ตายเถอะ!
เขาว่ากันว่า หลังวันฝนตกจะเจอกับวันฟ้าใสซึ่งรอเราอยู่ มันจริงหรือ? ทำไม ฝนมันหยุดตกนานแล้ว แต่ฟ้ามันก็ยังไม่ใสเสยที เมฆ หมอก สีครามยังลอยอยู่บนฟากฟ้ามันอึกครึมเสียเหลือเกิน จนทำท่าว่าฝนจะตกมากอีกครั้ง ฉันคิดถึงวันเก่าก่อนที่ฟ้าใส สวยงาม วันที่ฉันมีความสุขกับการใช้ชีวิต วันที่มองอะไรก็ดูดีไปเสียหมด วันที่ฉันมีจุดหมายชัดเจนในการดำเนินชีวิต วันที่มีผู้คนข้างกายที่รับรู้และเข้าใจในความเป็นตัวของฉัน จะอีกนานสักเพียไหนกันนะ ที่วันฟ้าใสจะกลับมาเยือนอีกครั้ง ...
