::ไม่จำนนใจ::

ไม่มีความหลังกับเพลงๆ นี้
แต่ไม่รู้ทำไมถึงรักมันเหลือเกิน

::It Is Supposed To Be A Rainy Friday::

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงนาฬิกาปลุกดังตามเวลาที่ตั้งไว้
เราเอื้อมหยิบมือถือดูเวลา เจ็ดโมงสิบเก้านาทีตามที่ตั้งไว้เมื่อคืน
กดปิด เลื่อนเวลา และนอนต่อตามสเต็ปเหมือนอย่างทุกวัน
 
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นอีกครึ้ง
เจ็ดโมงห้าสิบนาทีคือเวลาในจอมือถือ
เรานอนกลิ้งไปกลิ้งมา แต่ปรากฏว่าหันซ้ายหันขวาได้ไม่มากนัก
เรานอนตกหมอน!

กลิ้งจนพอใจ
กระเด้งตัวลุกขึ้น
อาบน้ำ แต่งตัว
วันนี้มีนัดกับโซลิต้าและเพื่อนๆ ในเมือง

เก้าโมงสิบนาทีเดินออกจากบ้านพร้อมอากาศอึมครึม
แอนโทนิโอผิวปากเรียกตอนรอรถไฟที่สถานี
เราทั้งคู่สภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก
เหมือนซอมบี้ที่โหยหาหมอน ที่นอน และผ้าห่ม
ก่อนรถไฟจะมาสองนาที อาเมียก็เดินมาสมทบ

Flinder Station คือสถานที่รวมตัว
เก้าโมงครึ่งคือเวลานัดหมาย
แอนโทนิโอ อาเมีย และเราไปถึงประมาณเก้าโมงสี่สิบห้า
แน่นอน, คนอื่นๆ ไปถึงกันแล้ว ยกเว้นโซลิต้า

ระหว่างนั่งรอโซลิต้า อนาเม้าท์เรื่องอาเมียให้ฟัง
เรื่องราวของอาเมียไม่ใช่แค่เรากับอนาที่สนใจ
ตอนทานข้าวกลางวันจอร์แดนกับแอนโทนิโอก็แอบเม้าท์มอยเรื่องนี้
เราทั้งหมดเหมือนจะได้ข้อสรุปอะไรบางอย่างที่เป็นไปในทิศทางเดียวกัน!

โซลิต้า ในที่สุดเธอก็มา
ว่าแล้วว่าโซลิต้าต้องพาพวกเราไปจิบกาแฟละเลียดเค้กที่ Brunetti
เราจิบลาเต้ และแชร์เค้กกับอนา

ACMI ดีเกินคาด เราชอบที่นี่แฮะ
สี่สิบห้านาทีสำหรับเรามันไม่พอ
เราสนใจทุกอย่างในพิพิธภัณฑ์แห่งนี้

โซลิต้าพาพวกเราไปทานข้าวที่ Lygon Street
จำชื่อร้านไม่ได้ แต่อร่อยใช้ได้เลยล่ะ
แม้จะแพงไปหน่อยก็เถอะ

ระหว่างทาง
เราได้พูดคุยและเรียนรู้เพื่อนหลายๆ คนมากขึ้น

อนาคือเพื่อนคนแรกที่นี่ที่เรารู้สึกว่าเราคุยได้ด้วยความสบายใจ
ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นพี่ที่ต้องคอยดูแลน้อง
ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเป็นน้องที่ต้องคอยเกรงใจพี่
เราชอบที่อนาเป็นคนใจกว้างมาก เปิดรับ และพยายามเข้าใจคนอื่น

ยิ่งพอได้คุยกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น เรารู้เลยว่าเราเอ็นดูแอนโทนิโอมาก
เวลามองหรือคุยด้วยก็มักจะมีภาพมาแจมทับซ้อนอยู่ลางๆ
แอนโทนิโอเหมือนเจ้าหนูจำไม อยากรู้ อยากเห็น ตลอดเวลา

เราเพิ่งรู้ว่าจอร์แดนชอบถ่ายรูปเหมือนกันกับเรา
จอร์แดนเป็นคนที่มีมารยาท จิตใจดี และนิสัยดีมาก
แม้จะชอบทำหน้าตาเคร่งขรึมอยู่ตลอดเวลา
แต่จริงๆ เป็นคนสนุกสนานและช่างเม้าท์ไม่ต่างจากแอนโทนิโอเลย

ถ้าเปิดใจให้กว้าง ธานีไม่ได้แย่อะไรนัก
เรากลับรู้สึกว่าธานีก็คุยสนุกและเป็นกันเอง
เราชอบเวลาธานีคุยกับแอนโทนิโอ
คล้ายๆ กับเวลาที่แป้งคุยกับแอนโทนิโอไม่มีผิด

ดิงช็อคไปเลยพอรู้ว่าเราอายุยี่สิบหก
ส่วนเราดีใจที่เขาบอกอายุจริงของเขาให้เรารู้
ไม่ได้โกหกเหมือนเวลาเขาบอกคนอื่น
ดิงอายุยี่สิบแปด

สตรองก็คือสตรอง
เป็น the greatest chinese guy on earth สำหรับเราเสมอ

ไรอันหมกมุ่นกับการหารงานพาร์ทไทม์
เราว่าไรอันเป็นคนที่วิชาการสุดโต่ง
เวลาถามอะไรมาทีนึกว่ากำลังอยู่ในห้องสัมภาษณ์งาน

เราต้องยอมรับว่าเราการพูดคุยกับเพื่อนๆ ชาวอาหรับ
มุตตาฟา และสองอาเมียนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเราเลย
ถ้าไม่ใช่เรื่องเรียนแล้วก็เหมือนอยู่กันคนละวงโคจร

ส่วนจี เราไม่ได้รู้สึกแย่อะไรกับเขา สงสารเสียด้วยซ้ำ
แต่ก็ไม่รู้สินะ!

เรากับดิงมีความคิดเหมือนกันว่า
โซลิต้าก็คือสภาพอากาศในเมลเบิร์นดีๆ นี่เอง
เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวหนาว เดี๋ยวลมแรง เดี๋ยวฝนตก เดี๋ยวแดดออก
แปรปรวนเกินกว่าจะคาดคะเน



ห้าโมงเย็นแล้วนะเธอ
เรารอเธอมาทั้งวัน
เพราะตามพยากรณ์อากาศ
it's supposed to be a rainy friday.

::9 Days Off::

Time flies, especially when you are in that happy moment. 9 days off I spent not as worthy as I planned. I haven't been to the beach in the early morning. I haven't finished reading The Kite Runner. I haven't caught a camera. I haven't visited the zoo. I haven't hired a car to drive to Bodhivana Monastery, Thai temple. And also I haven't visited the Dandenong Ranges. 

On the other hands, I did things I didn't plan. 

On tram number 16 I took from home on that Friday evening, I sat opposite a hippie lady. She was listening to music while making bracelet. I didn't know if she did beautiful bracelet, but one thing I knew was her voice was real amazing. I jumped off at St.Kilda to join the St.Kilda Festival, but all were done for that day. I fell down at first but to walk with the windy weather on the seashore could heal. I walked, walked, and walked from the seashore to restaurants zone and met that hippie lady selling her bracelets on the street. She remembered me and of course I remembered her. At night, I stopped at one bracelets stall. It wasn't different from others, the sellers were just really friendly. A lady said hi and promoted her stuffs. From her accent, I knew immediately she wasn't the local and I was right, they are an Argentinian couple holding one year working visa. We talked and talked. I miss this feeling seriously. The feeling when I traveled alone and got to know people along the journey. 

I joined mini concert of Jessica Mauboy, a part of Indigenous Art Festival at Fed Square. She reminded me of younger Tata Young, very talented singer. 

Eventually, I joined the St.Kilda Festival on the last day of festival. There were many people, some came with friends and some came with family. Some walked, some sat, some danced, some chitchatted, some laughed, some took pictures and these made me feel that I was in Australia!

I went to Brunswick Flea Market. There was nothing special, except that northern umbrella style from my country, Thailand. I thought I was in Borsang. Perhaps, importing traditional goods from Thailand to sell here can make some money. It wasn't interesting market, so I took train to Altona, where I planned to come alone in the early morning someday. A plan that I wanted to do before going back to school, but I didn't do it.

On every Monday, there is special movie fare promotion at Cinema Nova. You know, I've never missed anything like this. I watched Her and 12 Years A Slave. I adored the first one. 

Many people recommended me to try coffee and cake at Brunetti. I did. However, Mario's Coffee House is still the number one in my heart. 

I ended up my 9 days off with walking and looking around the Sustainable Living Festival after the rain. I confirm the Melbourners love ecosystem, seriously.

::Bless The Broken Road::

no, i haven't met that man yet.
but i know, i know.
someday he will stand in front of me.


happy valentine's day.

::Wanderlust::

all of my journeys make me fall in love with not knowing where i am. to look right and left and straight ahead is unfamiliar. getting lost especially in the cities happens very often, and i still love it this way. i love traveling alone because i know friendships are waiting for me along the journey. however, i don't mind if my favorite fellow travelers will go with me. sometimes, or more often than sometimes, the way my journey turns out isn't the way i'd thought it would. i did worry, but not anymore because i know it's called adventure. and my adventure will never be the same as someone else's, yours either.

tonight, i'm so struck by the wanderlust.

::Rambling Before Bed::

Sometimes when I'm nervous,
I'll become a little quiet,
I'll become a little unsociable.


It doesn't make sense, I know.
To me either!


But it means I like you.



Kunjair,
Jair,
Jitsupa,
J,
Janie,
Jade,
Whatever you call me.


Good night!

::2014, Next Chapter Of My Life::

less talking, more listening.
less planning, more doing.
less coffee, more milk.
less meat, more veggie.
less complaining, more encouraging.
less worrying, more hoping.
less doubting, more believing.
less lazy around, more working out.
less frowning, more smiling.
less insecurity, more confidence.
less ignorance, more understanding.
less hate, more love.


keep traveling.
keep shooting photography.
keep being myself.


: )