::ร้านกาแฟกับหญิงสาว การเดินทางธรรมดาในห้วงความรู้สึก::

เข้าวันที่ 5 แล้วที่ไม่ได้เปิดคอมพิวเตอร์ เข้าอินเตอร์เน็ต ติดต่อสื่อสารกับโลกไซเบอร์อย่างเต็มตัว มีบ้างที่เช็คความเป็นไปของผู้คนผ่าน facebook บันทึกความคิดความรู้สึกผ่าน 140 ตัวอักษรใน twitter โดยมีโทรศัพท์ smart phone เครื่องจิ๋วเป็นตัวเชื่อมโยง การที่เทคโนโลยีประเภทนี้เกิดขึ้นและมีการพัฒนาไปอย่างต่อเนื่อง บ่งบอกให้เห็นว่ามนุษย์เราทุกคนเป็นสัตว์สังคมอย่างสมบูรณ์


วันนี้ฉันออกจากบ้านมาแต่เช้าตรู่พร้อมสมุดบันทึก กล้องถ่ายรูป และหนังสือ"ผ้าปูโต๊ะกับลมหมอ การเดินทางธรรมดาในห้าทวีป" ที่ถูกบรรจุอยู่ในกระเป๋าสีน้ำตาลใบเล็กคู่ใจ


เป็นเวลากว่า 2 เดือนที่ฉันไม่ได้เหยียบย่างมาที่นี่ ร้านกาแฟร้านเล็กที่ถูกแฝงตัวอยู่ในย่านธุรกิจของมหานครกรุงเทพ ก่อนหน้านี้ฉันเคยประทับใจกับประโยคคำถามเรียบง่าย - "เหมือนเดิมใช่มั้ยคะ?" ซึ่งกลายเป็นคำทักทายในทุกๆ เช้าที่ฉันจะได้รับจากพนักงานที่นี่ ฉันยิ้มและตอบรับ นี่คือคำทักทายของฉันในทุกๆ เช้าเช่นกัน :)


เช้านี้ฉันได้รับคำทักทายอย่างเป็นมิตรเช่นเคยตั้งแต่ยังไม่ได้เดินก้าวเข้าไปในร้าน "หายไปไหนตั้งนานเลย" น้องพนักงานวัยใส ยืนทำความสะอาดอยู่หน้าร้านเอ่ยถามด้วยใบหน้าแต้มยิ้ม หัวใจฉันกระตุ้นวูบไหวกับประโยคพื้นๆ ประโยคนี้ - ฉันว่ามันคือความปลาบปลื้มใจ ฉันยืนนิ่งสักพักก่อนเอ่ยถึงสาเหตุของการหายไป ส่งยิ้ม ก่อนเดินเข้าไปในร้าน


พี่พนักงานสาวร่างอวบหันมายิ้มให้อย่างเช่นวันวานพร้อมประโยค "เหมือนเดิมใช่มั้ยคะ?" มันเป็นประโยคที่เรียบง่ายที่ผู้ฟังสัมผัสได้ถึงความเอาใจใส่ ให้ตายเถอะ! ฉันยอมแพ้กับความเอาใจที่เสมอต้นเสมอปลายของร้านกาแฟแห่งนี้จริงๆ บรรยากาศภายในร้านกาแฟแห่งนี้ทำให้ตลอดระยะเวลาที่ต้องใช้ชีวิตอยู่แถวนี้ มีรอยยิ้มเล็กๆ เกิดขึ้นในหัวใจ


ฉันเลือกนั่งติดริมกระจกมองดูความเป็นไปของชีวิตที่รีบเร่งภายนอก เพียงกระจกกั้น - ความก้องดังกับความเงียบงัน จะว่าไปแล้วครั้งหนึ่งฉันก็เคยมีชีวิตอย่างนี้ ชีวิตที่แสนจะรีบเร่งร้อนรน


หนึ่งชั่วโมงผ่าน หนังสือของคุณโตมรถูกพลิกอ่านไปได้หลายหน้าแล้ว ขอบอกตามตรงว่าฉันคิดถึงหนังสือสารคดีท่องเที่ยวแนวนี้สุดหัวใจ หลายปีหลังมานี้หนังสือสารคดีท่องเที่ยวจากฝีมือนักเขียน-นักเดินทางรุ่นใหม่ ถูกวางอยู่บนชั้นในร้านหนังสือน้อยใหญ่มากมายเต็มไปหมด แต่ดูเหมือนส่วนใหญ่จะเป็นรายละเอียดการเดินทางจากที่หนึ่งสู่ที่หนึ่ง ไร้คำบรรยายเกี่ยวกับความเป็นไปของสังคม วัฒนธรรม ผู้คน ความเป็นอยู่ ฯลฯ ถึงกระนั้น ก็ยังมีนักเขียน-นักเดินทางรุ่นใหม่ที่ฉันชื่นชมและประทับใจ แต่ถึงอย่างไรก็คงไม่เทียบเท่ากับนักเขียน-นักเดินทางรุ่นเก๋าหลายคน ที่ตัวหนังสือของพวกเขายังคงอยู่ในหัวใจฉันเสมอ


การหยิบหนังสือของคุณโตมรเล่มนี้ติดมาด้วย ยิ่งทำให้ฉันคิดถึงนักเขียน-นักเดินทางรุ่นเก๋าลายครามเหล่านั้น โดยเฉพาะตัวหนังสือของคุณ"ภาณุ มณีวัฒนกุล" ที่มักจะกระตุ้นสมองให้คิดตามและกระตุกหัวใจให้อยากออกเดินทางไปด้วยทุกครั้ง


สำหรับฉัน, ฉันไม่ใช่นักเดินทางอาชีพที่ข้ามน้ำข้ามทะเลมาแล้วหลายพื้นพิภพ ฉันเป็นเพียงหญิงสาวหัวใจเดินทางสมัครเล่นเท่านั้นเอง : )

บันทึกไว้ในวันสุดท้ายของเดือนแห่งความรัก
ณ ร้าน Zana's Bean Coffee, สุรวงศ์