::แงะ::

ตัวเราก็เป็นของเรา ไม่จำเป็นต้องไปติดกับคนอื่น .. จริงมั้ย? ไม่ใช่เพิ่งจะคิดได้ แต่คิดได้นานแล้ว แต่บางทีมันยังแงะออกมาไม่ได้อย่างที่ต้องการ

โทรไปเคยรับสายทันที ถ้ายิงไปก็โทรกลับมาทุกที ชวนไปไหนก็ไม่เคยปฏิเสธ กลุ้มใจเรื่องอะไรก็ระบายออกมาได้ ฯลฯ

แต่ ... หลายเดือนที่ผ่านมา หลายอย่างไม่เหมือนเดิม ต้องใช้เวลาซักพักเพื่อแงะตัวเองออกมา อาจจะเพราะอะไรหลายๆ อย่าง ทั้งเรื่องเรียน เรื่องชีวิตส่วนตัว เรื่องเพื่อนๆ คนอื่น ก็ไม่ได้รู้สึกว่าเค้าเลวร้ายอะไร ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไร แต่บางทีมันก็สงสัยอะไรบางอย่าง แอบน้อยใจบ้าง แต่อย่างว่าปากหวานก้นเปรี้ยวมีเห็นทั่วไป จะคิดอะไรมากมาย จริงมั้ย? ฉันไม่ได้ตัดเยื่อใย ไม่ได้ไม่สนใจหรือไม่เป็นห่วง เมื่อถึงวันที่ให้จนเกือบจะหมดตัว ก็เป็นธรรมดาที่ปริมาณมันก็น้อยลงไป ฉันมันก็เป็นแค่คนธรรมดา รู้สึกเจ็บ รู้สึกแย่ ก็คิด ก็รู้สึก ไม่ได้เป็นแม่พระที่เป็นคนดีตลอดเวลา อะไรไม่ได้ดั่งใจมันก็มีบ้างที่เอาแต่ใจ ... ฉันมันคนเลวฝังในนี่น่า!!!

วันนี้ ตอนนี้ แงะตัวเองออกมาได้แล้ว ไม่มีเค้าก็ไม่เป็นไร เหงาๆ ก็ลองโทรหาคนอื่นดู เออ .. ฉันก็ไม่ได้ตัวคนเดียวนี่หว่า มีคนนู้นคนนี่อีกมากมายที่อยู่เป็นเพื่อน มันทำให้ฉันรู้ว่า ยังมีคนอีกไม่น้อยเหมือนกัน ที่คอยดูแลฉันห่างๆ และเมื่อถึงเวลาใดที่เราล้ม พวกเค้าก็ไม่รีรอที่จะก้าวเข้ามาช่วยเหลือ ... บางทีปากจัดๆ แต่จริงใจมันยังดีซะกว่า
.....


ว่าจะไม่เขียนเรื่องนี้นะ แต่แบบขอเก็บไว้อ่านดีกว่า