::Grandmom & NiceSis::

 

ไดอารี่วันนี้ขอมอบแด่หญิงสองคนผู้เป็นที่รักของฉัน ...
ก่อนอื่นอยากบอกว่า ตั้งใจจะมาอัพตั้งแต่วันที่ 15 ที่ผ่านมาแล้ว แต่เนื่องจากเว็บล่ม และรอจนหมดอารมณ์อัพ (ขนาดแค่คลิกขวาCopy แล้วเอามาPasteยังไม่มีอารมณ์ทำเลย!)
.
.
.
เมื่อวันที่ 15 ที่ผ่านมาเป็นวันครบรอบ 10 ปีที่คุณยายได้จากฉันไป เวลามันผ่านไปเร็วเนอะ ผ่านไปเร็วจนน่าใจหาย ช่วงเวลาที่ท่านจากไปนานกว่าที่ท่านได้อยู่กับฉันเสียแล้ว

 

ตอนเด็กๆ คุณยายเลี้ยงฉันมาตลอด เพราะพ่อกับแม่มักจะกลับถึงบ้านดึก บางวันก็นอนกับยาย อยู่กับยาย และพูดได้เต็มปากว่าสนิทกับคุณยายมากกว่าแม่ ในความทรงจำวัยเด็กจำได้ว่า คุณยายเป็นคนเรียบร้อย พูดน้อย แต่ท่านเป็นคนมีอำนาจ เป็นที่เกรงใจของใครหลายๆ คน ช่วงตอนที่ท่านยังอยู่อะไรอย่างๆ อย่างภายในบ้านดูร่มรื่น มีความสุข อาจจะมีบ้างที่ขรุขระแต่ก็ไม่มากเท่าทุกวันนี้ พี่น้องรักใคร่กลมเกลียวกัน อาจจะเป็นเพราะว่าท่านเป็นร่มโพธิ์ร่มเงาของสมาชิกภายในครอบครัวทุกคน

 

ฉันเชื่อนะ ถ้าท่านยังอยู่ ฉันก็อาจจะไม่ได้เติบโตมาเป็นตนอย่างนี้ อย่างน้อยๆ นิสัยส่วนตัว กริยาท่าทาง ความคิดความอ่าน ก็คงจะดีกว่านี้หลายเท่า ตอนที่ท่านจากไปฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย แต่เมื่อเวลาผ่านไปได้ซักพัก ช่วงที่ฉันกำลังก้าวสู่ช่วงวัยรุ่น ฉันยอมรับว่าบางครั้งฉันรู้สึกเสียสูญ รู้สึกไม่มีที่พึ่ง ไม่มีที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ
.
.
.
สองสามวันที่แล้วไปค้น รูปตอนเด็กที่ถ่ายคู่กับคุณยาย ค้นไปค้นมาไปเจอรูปที่ถ่ายคู่กับพี่สาวคนหนึ่งเข้า เห็นแล้วก็ทำให้ฉันอมยิ้มขึ้นมา

 

นึกๆ ดูแล้วตั้งแต่เล็กจนโต เราทั้งคู่เหมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆ มีเค้าที่ไหนก็มักจะมีอาหมวยคนนี้อยู่ด้วยเสมอ เราอายุห่างกันเพียง 8 เดือน อาจจะด้วยสาเหตุนี้ที่ทำให้เราทั้งคู่สนิทกันมากกว่าลูกพี่ลูกน้องคนอื่นๆ ไม่ใช่เราไม่เคยทะเลาะกันเลย มันก็ต้องมีบ้างตามประสาเด็กๆ จนถึงตอนนี้อาจจะไม่ได้ทะเลาะกันแล้ว แต่ก็มีบ้างที่ความคิดเห็นไม่ตรงกัน แต่เรามักจะพูดกันให้เคลียร์มากกว่า

  

ทุกวันนี้เค้าไม่ใช่ เพียงพี่สาวคนหนึ่ง แต่เค้าเป็นเหมือนเพื่อนที่ฉันสามารถระบายเรื่องทุกเรื่องได้ เป็นเหมือนต้นไม้ต้นใหญ่ที่มีกิ่งก้านให้ร่มเงาน้องคนนี้ บางทีฉันเองยังไม่เชื่อเลยว่าวันเวลาที่ผ่านมา จะทำให้เราทั้งคู่สนิทกันได้ขนาดนี้ การที่เราเติบโตมาด้วยกันคงจะเป็นปัจจัยที่สำคัญปัจจัยหนึ่ง